Teraz albo nigdy

[Profesor]

Moi zawodnicy ewidentnie myślami byli już na urlopach. Dotyczyło to zwłaszcza graczy ofensywnych, którzy w zamykającym sezon spotkaniu z Castel Rigone robili, co mogli, byle tylko się nie przemęczać. Stworzyliśmy w tym meczu dwie świetne sytuacje, zmarnowane przez De Venę i Simeriego, zaś gospodarze ani jednej, a jednak to oni zeszli z boiska jako zwycięzcy. Trzy punkty zapewnił im fenomenalny strzał Bianco z rzutu wolnego, przy którym najlepszy bramkarz 4. ligi nie miał absolutnie nic do powiedzenia.

 

 

 

04.05.14 San Bartolomeo, Castel Rigone: 733 widzów

L34 Castel Rigone [3] — Messina [2] 1:0 (1:0)

 

36. G.Bianco 1:0

 

Messina: R.Iuliano 7.0 — L.Silvestri 6.3, R.D'Aiello 6.8, E.Pepe 6.3 (76. D.Lo Cascio) — A.Luque 6.9, S.Serino 6.6 — D.Franco 6.6 (57. F.Simonetti 6.6), R.Bucolo 6.7 — S.Simeri 6.6 — A.De Vena 6.7, S.Caturano 6.4 (76. F.Grazioso)

 

MVP: G.Bianco (DL; Castel Rigone) — 8.3 (1 gol)

[Manort]

Gratki za awans Mala prosba mozesz przy rozegranych meczach pisac 1/34 by bylo wiadomo ile do konca? Kiedys tak pisales

[Profesor]

Oki.

 

 

 

 

 

[Ralf]

Świetna tabela, niemal wszyscy albo awansują, albo spadają

[Profesor]

Taki urok tej ligi, reforma w tym sezonie.

[Piotr Sebastian]

A w życiu...

http://screenshooter.net/8023674/puvutuw

[Profesor]

Punktów mam więcej :P

[Brachu]

Oki.

 

 

 

 

 

 

Na miejscu siedemnastym i pół drużyna Zrzut Ekranu ;)

Dziękuj bogom raczej, że wytrzymali tak długo.

Podziękowałem

 

 

@ Piotr Sebastian

 

Menadżer Castel Rigone w eFeMie jest lepszy od jego pierwowzoru ;)

[Profesor]

Sezon się dla nas skończył, choć wciąż jeszcze grane były baraże o awans do 3. ligi. Klubowy budżet podreperowała kwota €80.000 za wicemistrzostwo, odbyłem też spotkanie z zespołem, podsumowując miniony sezon i przedstawiając moje plany na kolejny. Stwierdziłem, że jeśli uda się nam dokonać paru wzmocnień, stać nas będzie na miejsce w środku tabeli, i to stwierdzenie z miejsca podzieliło drużynę na twardzieli i pizdeczki. Twardziele w liczbie dziesięciu uznali, że ten cel jest w naszym zasięgu, pizdeczki, również w liczbie dziesięciu, poleciały z płaczem do mamy, uważając moje zapowiedzi za zbyt ambitne.

 

Pizdeczkami się nie przejmowałem, zawsze mogłem się z nimi pożegnać, znacznie bardziej martwił mnie zarząd. Pomyślałby kto, że drugie miejsce w lidze i awans wywalczone z zespołem typowanym do wygasającego efektownego spadku powinien zrobić na działaczach spore wrażenie. Nic z tych rzeczy — panowie z wąsami i żelem we włosach stwierdzili, że moją pracę oceniają w miarę pozytywnie, wyniki osiągnięte przez zespół ich satysfakcjonują, przeprowadzone przeze mnie transfery uznali za możliwe do zaakceptowania, zaś poziom gry moich podopiecznych ocenili jako nie w pełni spełniający ich oczekiwania. W tej sytuacji zacząłem rozumieć, dlaczego nie otrzymałem jeszcze propozycji przedłużenia za sześć tygodni kontraktu.

[Brachu]

Do pizdeczek należy dodać Zarząd.

 

[Profesor]

Wąsacze mogli sobie być prowincjonalnymi sycylijskimi dupkami, ja wszakże zamierzałem do końca pozostać profesjonalistą. Dlatego też zwołałem zebranie sztabu szkoleniowego, na którym dokonaliśmy oceny poszczególnych zawodników, już pod kątem gry w 3. lidze. Chłopaki siedzieli sobie na urlopach i nawet nie wiedzieli, jak wielu spośród nich po powrocie będzie musiało zdać klucze od szafki.

 

Bramkarze:

Rino Iuliano => 34-0-0, 7.05

 

W Messinie bramkarz, niczym matka, był tylko jeden. Iuliano zagrał we wszystkich spotkaniach tego sezonu i był najpewniejszym punktem naszego zespołu, z wykupionym abonamentem na miejsce w ligowej jedenastce miesiąca. Miałem nadzieję, że w 3. lidze grać będzie równie dobrze. Jego dubler, Frasca, cały sezon przesiedział na ławce, a że zawodnikiem był przeciętnym, zdecydowałem się go pozbyć. Mogłem sobie na to pozwolić, gdyż w drużynie U19 miałem dwóch bardzo utalentowanych nastolatków, Macriego oraz Ranieriego, z którymi automatycznie przedłużyłem kontrakty na kolejny rok.

 

Lewi obrońcy:

Luca Angelini => 1-0-0, —

Antonio Luque => 31-0-3, 6.71 [L]

Giuseppe Quintoni => 2-0-0. 6.60

Tommaso Squillace => 17-1-3, 6.70 [L]

 

Nasza gra na lewym skrzydle opierała się na zawodnikach wypożyczonych z większych klubów. Najpierw miejsce w wyjściowym składzie miał Squillace, a gdy kontuzja zakończyła dla niego sezon, pałeczkę przejął Luque. Obaj byli piłkarzami solidnymi, ale ich statystyki jasno pokazywały, że nie mieliśmy z nich zbyt wiele pociechy w ataku. Być może winna była moja taktyka, więc zamierzałem przyjrzeć się dokładniej tej pozycji. Najpierw wszakże musiałem mieć kim ją obsadzić — zamierzałem spróbować ponownego wypożyczenia Luque, ale to był jedynie wariant awaryjny; bardziej zależało mi na zatrudnieniu kogoś na stałe. Angelini, choć niewątpliwie utalentowany, był jeszcze pieśnią dalekiej przyszłości, a Quintoni nie nadawał się nawet na 4. ligę i wylądował na liście transferowej.

 

Środkowi obrońcy:

Andrea Bilato => 3-0-0, 6.65

Rocco D'Aiello => 32-2-0, 6.77

Alessio De Bode => 6-0-0, 6.65

Giovanni Ignoffo => 7-0-0, 6.67

Davide Lo Cascio => 1-0-0, —

Enrico Pepe => 33-1-1, 6.71

Luigi Silvestri => 29-0-0, 6.68

 

Wszyscy fachowcy zgodnie mi mówili, że gra trójką obrońców to prosta droga do samobójstwa. Patrząc na statystyki naszych środkowych defensorów, nie mogłem się nie zgodzić, że tkwi w tym jakiś element prawdy. Podstawowa trójka, Silvestri, D'Aiello i Pepe, spisywała się w tym sezonie przeciętnie jak na moje oczekiwania, a ich zmiennicy również głowy nie urywali swoimi występami. Moi współpracownicy byli pod wielkim wrażeniem postępów, jakie przez ostatni rok poczynił Silvestri, ja z kolei byłem pod olbrzymim wrażeniem fury pieniędzy, jaka co tydzień wpływała na konto Ignoffo. Nic więc dziwnego, że zamierzałem jak najszybciej się z nim pożegnać, natomiast wzmocnień nie planowałem — oprócz piątki zawodników gotowych do gry w pierwszym zespole, miałem do dyspozycji pół tuzina utalentowanych juniorów z drużyny U19. Na tej pozycji największym problemem wydawała się jednak moja taktyka raczej niż umiejętności piłkarzy.

 

Prawi obrońcy:

Simone Serino => 30-1-5, 6.75

Alessandro Zambelli => 6-0-1, 6.58

 

Na prawej flance dysponowałem solidnym, a do tego wciąż jeszcze się rozwijającym Serino, którego mocną stronę stanowiły precyzyjne dośrodkowania z głębi pola. Jego zmiennik, Zambelli, był wielkim talentem, podobnie jak jeden czy dwóch juniorów z zespołu U19, więc póki co na tej pozycji nie zamierzałem niczego zmieniać, w razie "W" posiłkując się wypożyczeniami.

[Profesor]

Środkowi pomocnicy:

Rosario Bucolo => 28-0-3, 6.82

Domenico Franco => 16-1-5, 6.81 [L]

Giuseppe Gioia => 12-1-2, 6.80

Marco Guerriera => 3-0-1, 6.70

Stefano Maiorano => 16-0-1, 6.74

Pedro Ferreira => 2-0-0, 6.55

Francesco Simonetti => 26-0-0, 6.63

 

O dwa miejsca na środku pomocy trwała w tym sezonie zażarta walka. Jedno na własność miał Franco, który grałby znacznie częściej gdyby nie kontuzja, która na pięć miesięcy wyłączyła go z akcji. O drugie początkowo rywalizowali Maiorano i Simonetti, dopóki nie pogodził ich największy twardziel Messiny, Bucolo; on też poczynił przez ostatni rok największe postępy na treningach. O przyszłość na tej pozycji nie musiałem się martwić, zwłaszcza że młody Gioia zapowiadał się naprawdę dobrze. Dlatego też na listę transferową trafili najsłabsi z tego grona Maiorano i Pedro Ferreira.

 

Ofensywni pomocnicy:

Amil Dilberović => 1-0-0, 6.60

Fabrizio Lasagna => 24-5-7, 6.85

Filip Pivkovski => 7-0-2. 6.72 [L]

Simone Simeri => 13-1-0, 6.64

 

Jak na kluczową w mojej taktyce pozycję ofensywną zawodnicy, którzy na niej występowali, nikogo nie zachwycili. Najlepszy z całej czwórki Lasagna był piłkarzem co najwyżej przeciętnym, zaś Simeri i Dilberović potrzebowali czasu, by się rozwinąć. Długo zatem zastanawiałem się nad rozwiązaniem tego problemu i ostatecznie zdecydowałem się na sprzedaż Lasagnii i zastąpienie go kimś nowym, być może nawet i tylko wypożyczonym do klubu.

 

Napastnicy:

Vittorio Bernardo => 1-0-0, 6.30

Brice Bonelli => 16-6-2, 6.94 [L]

Salvatore Caturano => 34-13-10, 7.04 [L]

Alessandro De Vena => 32-19-5, 7.09 [L]

Francesco Grazioso => 9-1-0, 6.72

Antonio Pagliaroli => 4-1-0, 6.72 [L]

 

W ataku moim podstawowym problemem był brak zawodników — aż 39 spośród 54 bramek Messiny w tym sezonie zdobyli napastnicy jedynie wypożyczeni do klubu. Spośród tych, którymi dysponowałem, jedynie Grazioso mógł myśleć o grze w pierwszym zespole, tak więc w 3. lidze znów musiałem liczyć głównie na wypożyczenia, chyba że jakimś cudem udałoby mi się upolować jakąś megagwiazdę z wolnego transferu. Nie zmieniało to faktu, że z pary De Vena — Caturano miałem prawo być zadowolony; ten pierwszy był bardzo dobrym egzekutorem, ten drugi nieźle sprawował się w roli asystenta. Gdyby kontuzji nie nabawił się Bonelli, Caturano zapewne sezon dograłby na pozycji ofensywnego pomocnika, gdzie spisywał się znacznie lepiej niż jako odgrywający.

[wenger]

Jaki masz duży ten stadion? Bo jak teraz przychodziło 4 tysiące, to w wyższej lidze może być z samych biletów niezła sumka.

 

Ja nigdy nie grałem na spalone, zawsze dupa z tyłu. Wolałem mieć takich grajków na środku, aby wszystkie wrzutki w pole karne czyścili. Co zamierzasz zrobić z obroną? Wrócisz do gry czwórką?

[Profesor]

Stadion mam na 40.000 miejsc, pamiątka po Serie A. Zaparłem się, 3-5-2 or bust.

[Profesor]

Piłkarze Messiny w reprezentacjach:

14.05.14 Lidio Hoxhaj (Albania U19) => 1:4 ze Szwecją U19 (6.5)

 

Koniec końców prezes się złamał jako pierwszy i na moim biurku wylądowała propozycja nowego kontraktu z Messiną. Oczekiwania zarządu nie były wygórowane, nic z tych rzeczy, umówiliśmy się na miejsce w środku tabeli, a więc zgodnie z moimi planami. Udało mi się też wynegocjować to, że umowa obowiązywać miała dwa lata, a nie rok, i 24 maja związałem się z Messiną do czerwca 2016.

 

Czerwiec stanowił typowy okres ciszy przed burzą, jaka rozpętać się miała wraz z otwarciem letniego okna transferowego. Zarząd zrobił mi ten prezent, iż dwukrotnie zwiększył budżet płac, dzięki czemu mogłem liczyć na możliwość zatrudnienia paru lepszych zawodników, oczywiście z wolnego transferu. Rino Iuliano zgodnie z moimi przewidywaniami znalazł się w jedenastce sezonu 4. ligi, zaś ja otrzymałem nominację do nagrody Allenatore dell'Anno, ostatecznie przegrywając jedynie z menedżerem Castel Rigone, doświadczonym Lucą Fusim — nieźle jak na debiutanta.

 

Przeprowadziłem też pierwsze, nieśmiałe ruchy kadrowe. Udało mi się bowiem przedłużyć na kolejny sezon wypożyczenie z Lazio Antonio Luque, co rozwiązało mi problem obsady lewego skrzydła. Zdecydowałem się także pożegnać z moim dotychczasowym asystentem, który nie spełniał moich oczekiwań, a w jego miejsce zatrudniłem kompletnego nowicjusza w tym fachu, Ciro Ianniello, licząc na to, że udało mi się w jego osobie znaleźć prawdziwą perełkę wśród szkoleniowców.

 

Ze sztabu szkoleniowego:

18.06.14 Vincenzo Criscuolo (43; Włochy) => FT za odszk. €16.000

 

Do sztabu szkoleniowego:

19.06.14 Ciro Ianniello (38; Włochy) => z FT jako asystent menedżera [3.5; 2016]

[Piotr Sebastian]

Ta trójka obrońców wygląda jak zaproszenie dla skrzydłowych przeciwnika. Tym niemniej wygląda na to, że to wszystko może się udać. Trzymam kciuk.

[H! Vltg3]

Jak obroncy beda dobrze grać to pomimo zaproszenia skrzydlowi z łomotem wyleca z tego przyjecia w polu karnym. ;)

[Profesor]

Kibice nagrodę dla piłkarza sezonu wręczyli Alessandro De Venie, zaś jedenastka sezonu ich zdaniem przedstawiała się tak: Iuliano — Silvestri, Pepe, D'Aiello — Luque, Serino — Simonetti, Bucolo — Lasagna — Caturano, De Vena; poza zastąpieniem Simonettiego przez Franco niczego bym w niej nie zmienił.

Ostatniego dnia czerwca w klubie nagle się zakotłowało. Czerwony z przejęcia księgowy poinformował mnie, że za prawa do transmisji telewizyjnych w sezonie 2014/2015 otrzymaliśmy równe €200.000, co stanowiło jak na nasze warunki kwotę potężną. Klub opuścili wypożyczeni do niego zawodnicy — poza Luque niestety nie udało mi się przedłużyć z nikim umowy, choć miałem wielką chrapkę na De Venę, za to za €5.000 wykupiłem z Chievo prawa do ich 50% kontraktu Pepe. Po wypełnieniu kontraktów z Messiną rozstali się też dwaj zawodnicy, weteran, a raczej dziadek Ignoffo, a także nieudany junior Leo. Co ważniejsze, kolejna czystka nastąpiła w sztabie szkoleniowym, dyrektor ds. sportowych i trener siłowy odeszli na własne życzenie, zaś ja tego samego dnia zwolniłem jeszcze szefa szkolenia, trenera bramkarzy i lekarza. Pole pod lipcowe zasiewy zostało oczyszczone.

Transfery z klubu:
30.06.14 Salvatore Caturano (23, SC-AMRLC; Włochy) => powrót do Casertany [34-13-10, 7.04]
30.06.14 Domenico Franco (21, MC-MRL/AMR; Włochy) => powrót do Chievo [16-1-5, 6.81]
30.06.14 Alessandro De Vena (21, AML-AMR/SC; Włochy) => powrót do Viareggio [32-19-5, 7.09]
30.06.14 Brice Bonelli (20, SC; Włochy) => powrót do Parmy [16-6-2, 6.94]
30.06.14 Giovanni Ignoffo (37, DC; Włochy) => na FT [35-2-0, 6.67; 2s]
30.06.14 Salvatore Leo (19, DR; Włochy) => na FT [2s]

Ze sztabu szkoleniowego:
30.06.14 Fabrizio Ferrigno (41; Włochy) => na FT
30.06.14 Salvatore Malafronte (37; Włochy) => na FT
30.06.14 Roberto Buttò (52; Włochy) => na FT za odszk. €8.000
30.06.14 Vincenzo Di Muro (42; Włochy) => na FT za odszk. €8.000
30.06.14 Antonio Puglisi (62; Włochy) => na FT za odszk. €7.000

[Makk]

Zazdroszczę składu (ilości zawodników), pojemności stadionu i ilości przychodzących kibiców :p

Chyba u mnie nigdy tylu nie przyjdzie.

[Profesor]

Jak zapełnię pół stadionu, będzie powód do radości, na razie wygląda to dziwnie ;)