Znajdź zawartość

Wiele postów w internecie poświęconych jest temu, jak grała Brazylia podczas Mistrzostw Świata w 1970 roku - drużyna uznawana za ostatnią piękną, niesystemową, wolną, romantyczną ekipę tryumfatorów mundialu. Niestety, większość z nich odbiega znacznie od tego, jak grali wówczas Canarinhos. Magia duetów GERSON i CLODOALDO Gerson to mózg drużyny. Tak, tak - nie Pele, a właśnie łysiejący pomocnik. To on był głównym rozgrywającym podopiecznych Zagallo, głęboko ustawiony, idący bezkompromisowo do przodu, posyłający zabójcze piłki i niewahający się oddawać strzałów. Jego rola bywa określana jako regista, jednak w Brazylii zawsze mówiono o nim segundo volante - i taką też rolę mamy dostępną w FM. Segundo volante to jeden z dwóch głębiej ustawionych pomocników, który gra bardziej do przodu. W naszej ulubionej grze jedyną instrukcją domyślną dla tej roli jest "get more forward". Aby bardziej uwydatnić styl gry Gersona, dałem mu dodatkowo dribble more oraz take more risks. Clodoaldo pełnił rolę ubezpieczającą bardziej ofensywnego Gersona, jednak - wbrew sugestii FMa - nie był on broń Boże anchor manem. O ile był mniej ofensywnie nastawiony od swojego kolegi, również grał często do przodu i nawet strzelił gola w półfinale i brał udział w ostatnim golu finału, dryblując między czterema Włochami. PIAZZA i BRITO Dwóch środkowych obrońców - potężny, wysoki Brito zabezpieczający tyły i quarto zagueiro Piazza. Quarto zagueiro to obrońca grający bardziej ofensywnie, rozgrywający piłkę. CARLOS ALBERTO i EVERALDO Carlos Alberto to kontynuator tradycji Niltona Santosa i wzór dla Cafu czy Daniego Alvesa - ekstremalnie ofensywnie nastawiony boczny obrońca, wpadający w pole karne, gdy inni robią mu miejsce. Everaldo to bardziej konserwatywny typ zawodnika, raczej zostający z tyłu, ale jak trzeba, wspomagający kolegów. Ofensywny kwartet RIVELINO, PELE, JAIRZINHO, TOSTAO Same nazwiska mówią wszystko. Właściwie cała ta czwórka operowała na wolnych pozycjach, często wymieniając się miejscami na boisku, jednak ich pierwotne ustawienie było takie, że Jairzinho grał z prawej strony (w finale często go widzimy z lewej), ścinał do środka i rozgrywał piłkę z Pelem i Tostao, robiąc miejsce Carlosowi Alberto. Tostao nie był typowym środkowym napastnikiem. O ile jego wyjściowa pozycja była najbardziej ofensywna, często cofał się wraz z rywalem, którego wyciągał z linii obrony, robiąc miejsce jednemu z kolegów. Pele - wolny elektron - tzw. ponta de lanca - czyli najważniejszy punkt układanki, wchodzący z gęebszej pozycji niż Tostao, ale de facto najbardziej ofensywny gracz zespołu. W końcu Rivelino, operujący zwykle z lewej strony, mniej ofensywny od Jairzinho, również schodzący do środka i współpracujący z pozostałą trójką. PRESSING ` Wbrew temu, co piszą na FM-owych forach, Brazylia NIE grała wysokim pressingiem! Przypominam, że to był rok 1970 i tak naprawdę w ogóle pressing jako taki zaczął być stosowany na szeroką skalę dobrą dekadę później. Oglądając mecze Seleccao z tamtego okresu widać, że np. Włosi w finale podchodzili nieatakowani co najmniej do środkowej linii boiska, a - będąc już przed polem karnym - brazylijscy obrońcy, o ile próbowali odbierać piłkę agresywnie, to nie stosowali pressingu w dzisiejszym znaczeniu tego słowa! Kształt formacji w destrukcji był dość kompaktowy. Brazylia nie grała zbyt szeroko - obaj skrzydłowi schodzi do środka, jednak zostawiała miejsce Carlosowi Alberto po prawej stronie. Jednocześnie ciężar rozegrania spoczywał na Gersonie, a więc grano przez środek. Podania były raczej krótkie, a tempo typowe na tamte czasy. Warto jednak zaznaczyć, że Brazylia - w przeciwieństwie do mundialu rozgrywanego 4 lata wcześniej - była świetnie przygotowana fizycznie. To właśnie połączenie tego aspektu ze zmieszczeniem pięciu ofensywnych geniuszy i daniem im swobody zaowocowało sukcesem. Link do ściągnięcia taktyki: https://drive.google.com/file/d/16-kczm3S1YG7z3ueIBRYD550LFuOoYnk/view?usp=sharing